مرکز مشاوره مهر مرکز مشاوره در شهر بابل
شاید این مطالب برایتان مفید باشد
محققان تنهایی را دو نوع می دانند: تنهایی اجتماعی و تنهایی عاطفی. تنهایی اجتماعی ناشی از احساس سنخیت نداشتن با دیگران و نارضایتی از معاشرت با دوستان است. تنهایی عاطفی به دلیل دوری و طرد شدن است. وقتی دلبستگی های شخصی، ما را راضی نکند و زمانی که احساس کنیم کسی را نداریم که حامی ما برای پیمودن پله های ترقی باشد، تنهایی جنبه ی عاطفی پیدا می کند.
وقتی میان آنچه انسان در روابط اجتماعی خود آرزو می کند و آنچه عملا به دست می آورد فاصله ی زیادی وجود داشته باشد، احساس تنهایی بر او غالب خواهد شد. این احساس ناشی از ذهنیت ما می باشد. این جنبه ی ذهنی احساس تنهایی را می توان از تعبیراتی که مردم از تنهایی خود ارائه می دهند، به خوبی درک کرد.
کسانی که احساس تنهایی می کنند، غالبا کمبودهایی را در مهارت اجتماعی خود دارند. آشنایی با این افراد مشکل است، چون درباره ی خود کمتر صحبت می کنند. آن ها به ویژه از بیان احساسات درونی خود در برابر جنس مخالف محتاط اند. افراد کمرو در مهارت های اجتماعی خود ضعف دارند، آن ها انجام کارها را به دیگران می سپارند و نقشی در روابط اجتماعی ندارند بنابراین تاثیر خوبی روی دیگران نمی گذارند.
برای مقابله با کمرویی، مهارت گفتگو را می توان یاد گرفت و اصلاح کرد. کسانی که در صحبت کردن مشکل دارند، اغلب شکایت می کنند که حرفی برای گفتن ندارند. غالبا دیگران به صحبت های معمولی راضی هستند؛ منظور از صحبت های معمولی این است که به مخاطبان خود القا کنیم که به آنان علاقه مندیم. وقتی برای اولین بار با کسی ملاقات می کنیم مهم است که علاقه ی خود را به ادامه ی گفتگو نشان دهیم. علاوه بر این، کسانی که مشکل صحبت دارند، باید گفتگو با دیگران را تمرین کنند. تمرین گفت و شنود را می توان ابتدا در جمع خویشاوندان و دوستان شروع کرد و کم کم به آشنایان و تازه آشنایان تسری داد.
