مرکز مشاوره مهر مرکز مشاوره در شهر بابل
شاید این مطالب برایتان مفید باشد
صحبت کردن یکی از راه های برقراری ارتباط است. بچه های کوچک به طور معمول کلماتی ندارند که احساسات و خواسته های خود را بیان کنند. بنابراین ما باید یاد بگیریم که زبان حرکتی آنان را ببینیم تا دریابیم که چه چیز مورد نظر بچه هاست. علاوه بر آن، باید آگاه باشیم که زبان حرکتی ما به فرزندانمان چه می گوید. حرکات ما به فرزندانمان نشان می دهد که آیا ما احساسات آنان را می فهمیم یا خیر. گوش دادن و صحبت کردن دو نیمه ی فرآیند برقراری ارتباط است.
نیاز است که در دوران زندگی فرزندانمان به خیلی از چیزها گوش دهیم زیرا به فرزندانمان کمک می کنیم که احساساتشان را تعیین کنند، بپذیرند و درک کنند. ما به آنان کمک می کنیم که راه های برخورد با احساسات و مشکلات را کشف کنند و به آنان جرأت می بخشیم که شنونده هایی تأثیرگذار باشند. زمانی که ما به اولین گریه ی فرزند خود پس از تولد پاسخ می دهیم، نقش ما به عنوان شنونده آغاز می شود. همچنین نیاز است که با چشم هایمان به کودکانی که به زودی از زبان حرکات استفاده می کنند، گوش فرا دهیم. آنان ممکن است با لبخند زدن به ما بگویند که خوشحال اند. همچنان که بچه ها بزرگ تر می شوند به تدریج می آموزند که چه علامت هایی باعث می شود او را بغل کنند یا چگونه یک بزرگسال را به سمت یخچال بکشانند و غذای دلخواه خود را نشان دهند. اغلب بچه ها کمی بعد از یک سالگی با کلمات با ما صحبت می کنند.
بچه های کوچک می خواهند که به استدلال های بی شمارشان گوش دهیم، بسیاری از ارتباطات آنان روشن و ساده است. اما گاهی اوقات آنچه بچه ها می خواهند بفهمانند، به وضوح با کلماتشان بیان نمی شود. آنان می خواهند به طور کامل به حرف هایشان گوش داده شود. شیوه ای که شما گوش می دهید و احساساتتان را بیان می کنید، الگویی مهارتی برای رشد فرزندانتان می شود.
ادامه دارد…
